పసి మనసులు...

నేను ఈ మధ్యనే యండమూరి గారి నవలా ఒకటి చదివాను...అందులోంచి ఒక చిన్న కథ మన ఇప్పటి జీవితాలకు సరిపోతుందనిపించి ఇక్కడ ప్రస్తావించ దలచాను.

ఈ ఉరుకుల పరుగుల జీవిత ప్రయాణం లో మనం ఏమీ కోల్పోతున్నామన్న విషయం ఒకసారి నింపాదిగా ఆలోచిస్తే మనది మనకే మనోగత మవుతుంది.

ఇక కథ లోకి వస్తే...

ఒక వ్యాపారి తన కుటుంబంతో సంతోషంగా కాలం గడుపుతూ ఉంటాడు, అతనికి ఒక చిన్ని కూతురు ఉంటుంది. అలా కొంత కాలానికి అతని వ్యాపారం దీవాల తీస్తుంది చాలా కష్టాల్లో కుటుంబాన్ని పోషిస్తూ ఉంటాడు. ఈ ప్రస్తుత పరిస్థితిని తలుచుకుని చాలా బాద పడుతుంటాడు. ఒక రోజు అతని పుట్టిన రోజు వస్తుంది. ఉదయం నిద్దుర నుంచి లేచేసరికి అతని ఎదురుగా అతని చిన్ని కూతురు ఒక పెద్ద బాక్స్ తో నిలుచుని అప్పుడే లేచిన నాన్నకు పుట్టిన రోజు శుభాకాంక్షలు తెలుపుతూ ఆ బాక్స్ ని అతని చేతిలో పెడుతుంది, బాక్స్ మంచిగా అలంకరించి ఉంటుంది. ఆది తీసుకుని అతని కూతురీని అమాంతం ఒళ్ళో కూచోపెట్టుకుని బుగ్గపై ఒక ముద్దు కురిపించి ఆ బాక్స్ ఓపెన్ చేస్తాడు కానీ ఆ బాక్స్ ఖాళీగా కనిపిస్తుంది అసలే బాదల్లో ఉన్న అతను ఖాళీ బాక్స్ ని చూసి తన కూతురు తనని ఆట పట్టించటానికి ఇలా చేసి ఉంటుందని భావించి ఆ చిన్ని పాపపై కోపగించుకుంటాడు, దాంతో ఆ పాప ఎక్కి ఎక్కి ఏడుస్తుంది.అలా కొంత సేపటికీ అతను తాను చేసిన దానికి నొచ్చుకుని ఆ పాపతో ఇలా చేయటం తప్పు కదమ్మా, ఇంకెప్పుడూ ఇలా ఖాళీ గా ఉన్న బాక్స్ ని బహుమనంలా ఇవ్వకు అని బుజ్జగించటం ప్రారంభిస్తాడు.అప్పుడు ఆ పాప ఏడుపు ఆపి ఆది ఖాళీ అని ఎవరు చెప్పారు నాన్న అందులో నా ముద్దులు ఉన్నాయి నీకు కనపడలేదా అని అడుగుతుంది.... దాంతో మన వాడికి కళ్ళల్లో నీళ్ళు తిరుగుతాయి...ఆ పాపను అక్కున చేర్చుకుని బుగ్గపై గట్టిగా ముద్దులు కురిపించి తాను చేసిన దానికి తనను తానే నిందించుకుంటాడు...


ఇది చదివాకైన ... ఈ ఉరుకుల పరుగుల జీవితాన్ని అప్పుడప్పుడు ప్రక్కకు నెట్టి కుటుంబంతో ముఖ్యంగా చిన్న పిల్లలతో ఎక్కువ సమయం గడిపేలా ... వారి బావాలు అర్థం చేసుకునేలా ...వారి మనసుల్లో స్థానం ఇంకొంచం పదిలం చేసుకునేలా మసలు కుంటారని ఆశిస్తున్నాను.